امام محمد باقر (ع) در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه غره ماه رجب یا سوم ماه صفر سال 57 هجری یا به روایتی دیگر سال 56 هجری، در مدینه به دنیا آمد و در روز دوشنبه هفتم ذی حجه یا ربیع الاول و یا ربیع الاخر سال 114 هجری، در همان شهر بدرود حیات گفت. بنابراین، آن حضرت 57 سال در این جهان زیست. از این مدت چهار سال با جدش امام حسین (ع) و پس از وی 35 سال با پدرش زندگی کرد و هیجده سال بقیه عمرش را به تنهایی به سر برد. بنابر روایتی که در کافی از قول امام صادق (ع) نقل شده است، وی 19 سال و دو ماه بیش از پدرش زیسته است و در همین دوران، مامت شیعیان را عهده دار بوده است. امام باقر (ع) در مدت امامت خود چند صباحی از خلافت ولید بن عبد الملک و نیز خلافت سلیمان بن عبد الملک و عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک را درک کرد و سرانجام در روزگار خلافت هشام بن عبد الملک وفات یافت. در کتاب اعلام الوری نیز همین قول آمده که با آنچه بعدا خواهیم گفت، صحیح می نماید. ابن شهر آشوب در مناقب نوشته است:

شناسنامه امام محمد تقی سلام الله علیه

دیدگاه حضرت رضا(ع) درباره « دحوالارض»

 امروز بيست و پنجم ذي‌القعده و برابر با روزی است که کره زمين از زیر خانه کعبه متولد شد. زمینی که محل نشو و نمای «عشق» است؛ ...

چنانكه عاشق‏ترین عارفِ روزگاران امام علي(ع) چنین توصیفش می‏کند: «و خداوند زمين را آفرید، که دریایی سبز و روان، آن را بر دوش می‏کشد. زمین در برابر فرمان خداوند متعال فروتن و در برابر شکوه خداوندی‏اش همیشه تسلیم است». براستي زمين زيباست. زیرا مهد عشق است و آیینه غروب عاشورا؛ غروبی که هر روز، آتش دلِ زمین را بر پرده «شفق» می‏آویزد و صیحه فرشتگان را بر ساحل دلها می‏کوبد! و چه زيبا مهربان پروردگار هستي آفرين در خلقت زمين فرمود: «زمين را مهدآرامش و قرار آفريدم.» و اين گونه بود كه زمین آفریده شد، تا کعبه، ـ این صندوق اسرار خداوند ـ جهت‏نمای گم کردگان راه، در کهکشان‏ها باشد! زمین آفریده شد، تا هرکسی بتواند بدی‏ها و خوبی‏های خویش را در آیینه خاک، به تماشا بنشیند! و سرانجام زمين آفريده شد تا انسانيت و اخلاق در مدار عشق الهي قرار بگیرد.