درخت، موهبتی است که خداوند آن را برای آسایش و آرامش بشر آفریده و فایده های فراوانی دارد چراکه بسیاری از نیازهای انسان را برآورده می کند. دیدن مناظر زیبای درختان در طبیعت، دل و جان انسان را صیقل داده و آرامش خاصی بر قلب او حاکم می کند. درخت، از آفریده های زیبای خداوندی و یکی از مظاهر عظمت و قدرت پروردگار است که وجودش گواهی بر یگانگی خالق هستی است.
     درختان، از پربارترین و زیباترین نعمت های الهی هستند و با توجه به آثار فراوانی که برای زندگی بشر و سایر موجودات زنده دارند، از منابع طبیعی و جزء ثروت های ملی هر کشوری هم به شمار می آیند. در نتیجه، حفاظت و نگهداری از آن ها، وظیفه ای ملّی و همگانی است. افزون بر آن، پاسداری و توسعه این نعمت الهی، شکر و سپاس از خالق یکتاست. در آموزه های حیات بخش ادیان آسمانی، به ویژه دین مبین اسلام، فراوان به این امر توصیه شده است.

قرآن کریم:

اوست خدایی که از آسمان باران فرستاد و بدان باران هرگونه نباتی را رویانیدیم... به میوه هایش آن گاه که پدید می آیند و آن گاه که میرسند بنگرید که در آن ها نشانه هایی است برای آنان که ایمان می آورند.

پیامبر اکرم(ص):

هر که درختی بنشاند و آن درخت به بار نشیند، خداوند به اندازه ای که آن درخت میوه دهد او را پاداش عطا فرماید.

هر مسلمانی درختی بنشاند، یا کشته ای بکارد و انسانی یا پرنده ای یا حیوانی از محصول آن بخورد، برای وی صدقه محسوب میشود.

امام جعفر صادق(ع):

شش چیز است که مومن بعد از مرگ خود از آن ها بهره مند میشود:

فرزند صالحی که برای او آمرزش بطلبد، قرآنی که تلاوت می کند، چاهی که حفر می نماید و درختی که می نشاند و نهر آبی که در راه خدا جاری و وقف می کند و روش و سنت پسندیده ای که از خود بر جای می گذارد و بعد از او به آن عمل میشود.